" Czy warto było...?"

Kochana, nie smuć się, że coś się skończyło. Ciesz się, że mogłaś to przeżyć!!! Wiem, że z tęsknotą te słowa przegrają i to z kretesem. Często gdy tęsknię i wspominam z bólem serca Kogoś, kto już dawno „zgasł” , staram się wyobrazić sobie mój świat bez tej osoby. Zadaję sobie pytanie – lepiej kochać kogoś i go stracić? Czy może nie kochać wcale? Odpowiedź jest oczywista. Cieszę się i raduję wtedy całym sercem, że dane mi było spędzić pół życia z człowiekiem , dla którego moja obecność była równie ważna. Najważniejszym jest, aby „być” dla siebie.

Będąc jeszcze w liceum, pisywałam do szuflady „myślowe bohomazy”, czyli coś na wzór wierszy. Tematyka w zależności od nastroju- począwszy od skrajnej radości i szczęścia do dołów maniakalnych wykopanych złamanym sercem  itd. Jednym słowem takie tam” problemy młodzieżowe” . Na dni szuflady były też wiersze o najbliższych...,a  że miałam to szczęście- cudownego Dziadka, także i o nim samym. Pamiętam  do dziś...

„Budzi mnie rano ciepłym uśmiechem...

Nie, nie jest słońcem.

(...)

I muszę mu powiedzieć, jak bardzo go kocham

Nim będę szukać w zapachu swetra...”

„Życie to pasmo rozstań” – jak mawia moja Rodzicielka. Każdy człowiek potrafiący kochać, przeżył  w życiu choć jedno takie rozstanie, po którym serce jest jak mozaika i trzeba je na nowo poskładać...Dobrze, gdy układanka pasuje. Gorzej, gdy TA osoba, którą się straciło była jednym z najważniejszych jej elementów.

1 listopada...piękne, że nawet po śmierci masz swoje święto!!! Ciekawe, w jaki sposób obchodzą je na „dole” i na „górze”? Ja, będąc już duszkiem, baaaaaaaaaardzo chciałabym robić coś ciekawego, szczególnego...Choć nie przepadam na piosenką ”Wszyscy święci balują w niebie”- akurat tego dnia poprawia mi humor. Wyobrażam sobie Ciocie-wystrojone, z kieliszkiem szampana w ręku, tańczące w kółeczku z Babcią o siwych, zakręconych świeżo włosach - ta natomiast pali papieroska. Wszystkiemu przygląda się oczywiście Dziadek ,bo tancerz  niego był marny – woli trzymać się z dala od tańczących pań. Przy barku, na drewnianym hokerze siedzi Wujek i próbuje najnowsze mixy smakowe drinków. Całą zabawę urozmaica oczywiście Oskar, gryząc po stopach tancerki i patrząc, co by tu nabroić.

Moje wyobrażenia „podniebnego party” w połączeniu z przemarszem cmentarnym Panów ubranych w ślubne garnitury (bardo często srebrne) i Pań na szpilkach, zatapiających się po uszy w błocie, w sukienusiach krótkich tak, że gwarantowane zapalonko pęcherza – to mieszanka poprawiająca nastrój.

             Może i jestem „nie taka jak być powinnam”, ale moja wyobraźnia nie daje za wygraną...

Cały wic polega na tym, aby zadać sobie sprawę z upływającego czasu...Jeszcze niedawno byłam małą piromanką w blond włoskach, zatapiającą 1 listopada całe ręce w wosku lub odpalająca tysiące znalezionych patyków...Dziś jestem kimś całkiem innym...Może i moje zapędy piromańskie nie zniknęły, ale marzy mi się, aby teraz rozpalać umysły i serca...

Bo kiedy będę pewnego 1 listopada „imprezować na chmurce” lub sadzić marchew dla Mefistofelesa, chciałabym zobaczyć, że jest na świecie ktoś, kto za mną tęskni i powiedzieć sobie:

„Echhh, ty stara wariatko! Warto było!”

                                                                                          Paula